Ο Γιαννούλης Χαλεπάς γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου του 1851 και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον σκόνης, μαρμάρου και πηλού. Ο πατέρας του Ιωάννης συγκαταλεγόταν στους μεγαλύτερους τεχνίτες του νησιού, πετυχημένος επαγγελματίας και με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα στο Αιγαίο, στη Σμύρνη και στα παράλια της Μ. Ασίας, στο Άγιο Όρος, στο Βουκουρέστι, στη Σύρο, στην Αθήνα και στον Πειραιά. Ο αδιάκοπος ήχος των σφυριών και των μαντρακάδων πρέπει να επηρέασε σημαντικά τον Γιαννούλη, το πρώτο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας.

Το 1869, όλη η οικογένεια πήγε στην Αθήνα για να παρακολουθήσει ο Γιαννούλης μαθήματα γλυπτικής στο Πολυτεχνείο. Ήταν η εποχή που ξυπνούσε το πρωί γεμάτος όνειρα, επιθυμίες και ελπίδες. Ήταν μια περίοδος που ανυπομονούσε να βρει έκφραση το ταλέντο του και να αναπτύξει το πάθος του για δημιουργία. Δάσκαλός του ήταν ο Ελληνοβαυαρός Λεωνίδας Δρόσης. Αποφοίτησε με άριστα το 1872. Ήταν μόλις είκοσι ενός ετών.

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, επισκέφθηκε το χωριό του και επεχείρησε να ζητήσει το χέρι της αγαπημένης του Μαριγώς Χριστοδούλου. Η οικογένειά της το αρνήθηκε, γεγονός που σηματοδότησε την αρχή της κατάρρευσής του. Τον Γενάρη του 1878 τον επισκέφθηκε στο εργαστήριό του στην Αθήνα η μητέρα της Σοφίας Αφεντάκη που είχε φύγει από τη ζωή μόλις στα 18 της χρόνια.

Το 1888, μετά από αρκετές κρίσεις και απόπειρες αυτοκτονίας, ο γλύπτης εισήχθη στο Φρενοκομείο της Κέρκυρας ως «πάσχων από άνοιαν». Εκεί παρέμεινε 13 έτη, 10 μήνες και 27 ημέρες, ως τις 6 Ιουνίου του 1902, οπότε τον παρέλαβε η μητέρα του ως «ήσυχο». Εκείνη θεωρούσε ακόμα τη γλυπτική υπαίτια για την ασθένεια του γιου της και γι' αυτό διέλυσε οποιαδήποτε δημιουργία του.

Το 1930, η ανιψιά του Ειρήνη Χαλεπά τον προτρέπει να εγκατασταθεί στο σπίτι της, στη Νεάπολη, στην οδό Δαφνομήλη 35. Ο ιδιοφυής γλύπτης θα βρεθεί στην Αθήνα όπου θα εργαστεί εντατικά. Αγαπημένα θέματα που επαναλαμβάνει είναι η «Μήδεια», ο «Σάτυρος και ο Έρως» και το «Παραμύθι της Πεντάμορφης». Ήταν πλέον μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα των τεχνών.