1888-1927

Το 1888, μετά από αρκετές κρίσεις και απόπειρες αυτοκτονίας, ο γλύπτης εισήχθη στο Φρενοκομείο της Κέρκυρας ως «πάσχων από άνοιαν».

Εκεί παρέμεινε 13 έτη, 10 μήνες και 27 ημέρες, ως τις 6 Ιουνίου του 1902, οπότε τον παρέλαβε η μητέρα του ως «ήσυχο». Εκείνη θεωρούσε ακόμα τη γλυπτική υπαίτια για την ασθένεια του γιου της και γι' αυτό διέλυσε οποιαδήποτε δημιουργία του. Με την έξοδό του και την επιστροφή του στον Πύργο ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν για τους συγχωριανούς του ο «τρελός του χωριού». Στράφηκε στη βοσκή των ζώων και σε αγροτικές εργασίες. Ο ίδιος έγινε μια απόκοσμη μορφή, σκιά του εαυτού του. Είχε πλέον αποκοπεί από την τέχνη που αγαπούσε, τη γλυπτική.

Μετά το θάνατο της μητέρας του το 1916, ένιωσε αρκετή αυτοπεποίθηση για να ξεκινήσει μια νέα, μοναχική ζωή στο σπίτι του στον Πύργο. Το 1927 ο Χαλεπάς βραβεύτηκε με το Αριστείο των Τεχνών.

1876-1888 1927-1938